Dus donderdag, dus gastblog

Onlangs was ik te gast in het gastblog van DusDinsdag. Ik wil hem jullie niet onthouden.

Al fietsend door het mooie Leudal vroeg gastvrouw Nicole van DusDinsdag of ik eens een gastblog voor jullie wilde schrijven. “Jij kunt dat wel!”, was haar mooie verpakking. Tuurlijk, was mijn directe antwoord. En we fietsten vrolijk verder.

In mijn avondritueel keek ik terug op de dag en daar ontpopte zich vrijwel meteen een heel scala aan potentiële onderwerpen. Daaraan gekoppeld ontstond een gedachtestroom waarin een oud patroon kwam bovendrijven, namelijk keuzestress….

Ging ik nu schrijven over “mijn ontdekkingsreis in het nuttigen van alcohol op mijn 48e, terwijl ik een stevig imago heb als geheelonthouder?” Over “Positieve Gezondheid in relatie tot overgewicht”. Of over “Wat als plots de hoofd-mantelzorger weg valt en er 24/7 voor je moeder gezorgd moet worden” of over “mijn heerlijke leven in stilte”.

Ik besloot mezelf de ruimte te geven een paar dagen alle onderwerpen die op mijn pad kwamen te noteren in mijn telefoon. Daarna paste ik mijn trucje van prioritering toe en voilà, een koud kunstje.

Ik neem jullie mee in mijn heerlijke leven in stilte. Toen ik net de 40 aan tikte werd me al verteld dat ik het gehoor had van iemand van 70! Geen boodschap waar je blij van wordt, maar ja. Realiteit is soms confronterend. Inmiddels ga ik richting de 50 en werd door al dat beeldbellen in coronatijd heel duidelijk dat mijn luisteren sterk verslechterd is. Ook thuis werd me zeer regelmatig gevraagd of de TV wat zachter kon. Signalen signalen…

Vooral in vergaderingen of beeldbel-sessies waar veel deelnemers waren kon ik mijn tactiek “liplezen” niet langer functioneel toepassen. Vermoeidheid en overstrekte nekspieren waren symptomen die steeds moeilijker te negeren waren.

In gezelschappen, maar ook steeds vaker in andere situaties, kon ik gesprekken niet goed meer volgen. Ik ving af en toe wat op, en gokte of dacht de rest er bij. Je kunt je voorstellen dat dit soms antwoorden opleverde die kant nog wal raakten. Niet echt handig. Zeker als je gehoor een belangrijk instrument is in je werk als coach.

Dus bezocht ik de KNO-arts, en kreeg ik een groots compliment. Ze stond versteld van het feit dat ik me al die jaren wist te redden met zo’n slecht gehoor. Oeps!

Na enkele testjes bleek mijn gehoor weer bijna 10% verslechterd te zijn in de tussenliggende periode, en hoor ik nog ongeveer 43 %. Not much.

Verwonderlijk! De vraag die in me op kwam was “wat heb ik dan al die jaren gemist”? Mijn nieuwsgierigheid werd geprikkeld, en natuurlijk was het al overduidelijk, ik moet aan de HOORAPPARATEN.

Inmiddels verkeer ik in de experimentele fase en draag ik test HOORAPPARATEN. Het is zeer bijzonder om te constateren dat wind of een richtingaanwijzer geluid maken, en dat het leegruimen van de vaatwasser een explosie van geluid kan opleveren. Welkom in mijn “wondere wereld” zou Chriet Titulaer zeggen. Al eerder in deze gastblogs werd het thema “geluk” belicht. Dat geluk in kleine dingen zit weten we immers allemaal, nu, en dat kan ik met zekerheid vaststellen, geluid ook!

Ik heb de magie ontdekt, en kan na zo’n korte periode experimenteren al genieten van mijn vermogen te horen, en vooral ontspannen in een gesprek zitten. Dat is pure winst. Echter de allergrootste winst is, op zijn Cruijffiaans gezegd, het feit dat ik op ieder gewenst moment kan terugkeren naar mijn heerlijke leven in stilte. Want wat is het heerlijk om even je geluidsfilter uit te schakelen als je overprikkelt raakt. Dat is pas geluk! Mijn geluk!

Liefs!